DIRE STRAITS Brothers In Arms

Japońskie wydanie piątego  albumu zespołu. Kat. 28PP-1005 – Vertigo by Nippon Phonogram Co. Ltd. Rok 1985

Album ukazał się 17 maja 1985 i natychmiast uzyskał status "platynowej płyty" (tylko dzięki zamówieniom jeszcze przed pojawieniem się płyty), był to pierwszym album w Anglii który dostał "platynową płytę" już w przedsprzedaży. Wszedł na pierwsze miejsce listy przebojów 25 maja i utrzymał tę pozycję przez 3 tygodnie (17 czerwca pierwsze miejsce zajął album Bryana Ferry'ego Boys and Girls, na którym na gitarach grał Mark Knopfler).

Brothers in Arms dotarło do pierwszego miejsca na listach przebojów w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Brazylii, Austrii, Belgii, Danii, Finlandii, Francji, Niemczech, Grecji, Islandii, Norwegii, Portugalii, Hiszpanii, Szwecji, Szwajcarii, Anglii, Turcji, Jugosławii, Australii, Nowej Zelandii, Hongkongu, Izraelu i RPA. Album dotarł do pierwszej dziesiątki list przebojów w każdym kraju, w którym był oficjalnie wydany. W Polsce piosenka "Brothers in Arms" została uznana za najlepszą piosenkę przez słuchaczy Programu 3 na Liście Przebojów Wszech Czasów. Do tej pory sprzedano ponad 35 milionów kopii tego albumu na całym świecie.

Wszystkie utwory autorstwa Marka Knopflera z wyjątkiem "Money for Nothing", którego współautorem jest Sting. Wszystkie partie gitarowe zostały nagrane przez Marka Knopflera.

Utwory:

- "So Far Away" – 5:12

- "Money for Nothing" – 8:26

- "Walk of Life" – 4:12

- "Your Latest Trick" – 6:33

- "Why Worry" – 8:31

- "Ride Across the River" – 6:57

- "The Man's Too Strong" – 4:40

- "One World" – 3:40

- "Brothers in Arms" – 6:59

Muzycy:

- Mark Knopfler – gitary, śpiew

- John Illsley – gitara basowa, śpiew

- Guy Fletcher – instrumenty klawiszowe, śpiew

- Alan Clark – instrumenty klawiszowe

- Omar Hakim – perkusja

- Terry Williams – perkusja

- Sting – śpiew w "Money for Nothing"

- Chris White – saksofon

Osobiste wrażenia z przesłuchania płyty:

Ja się upajam ta płytą, jak narkotykiem. Jest to jedna z trzech moich ulubionych płyt, jakie kiedykolwiek wydano. Słuchałem jej z kaset magnetofonowych, z CD i teraz z winyla. Przesłuchałem ją dziesiątki, jeśli nie setki razy. Uwielbiam ta muzykę, to brzmienie, te gitarki, te rytmy, ten głos i wszystko, wszystko. Podobają mi się wszystkie kawałki, co do jednego. Nie widzę tu żadnych słabych punktów. Dla mnie to prawdziwe cacko, które niech mi włożą do trumny ;) Słyszę czasem głosy, ze ta płyta jest zbyt komercyjna. Pytam – co to znaczy? Czy znaczy to, że podoba się wielu osobom? Czy można robić zarzut muzyce za to, że zbyt wielu osobom się podoba? To absurd. Dla mnie to dzieło sztuki i będę tej muzy bronił jak lew. Ja i wielu innych jej wielbicieli, a jest ich sporo, podobno jest to najczęściej ściągana płyta z Internetu ;) Ja szanuję muzyków i nie ściągam, tylko kupuje ich nagrania. Nic nie zastąpi winyla w okładce stojącego cichutko na półce, jaka MP3 jest w stanie to zastąpić? Dużo ciepłych słów mógłbym napisać o „Brothers In Arms”, ale tych słów mi właśnie brakuje. Muzyka broni się sama. Zadziwiające, że po tylu odsłuchaniach ciągle jestem głodny tej muzyki. Od wielu lat słucham jej kilka razy w miesiącu, czy to już jakaś choroba? Stan płyty nieważny ;) Żartuję, oczywiście jakość ma zawsze jakieś znaczenie. Okładka doskonała, lekkie ślady czasu tylko na narożnikach. Sama płyta w stanie bardzo dobrym, słychać, ze to winyl ale nie przeszkadza to w żaden sposób w słuchaniu. Mam płyty będące w lepszym stanie i takie w gorszym. Powiedzmy jakość wysoka ale nie jak z półki sklepowej. Zwłaszcza na rozpędówkach i końcach stron słychać jakieś pyknięcia, ale tu już nie ma muzyki wiec spoko. Pisząc te słowa wsłuchuje się właśnie w tytułowy utwór, czad.

PŁYTA:  EX, (EXCELLENT)

W STANIE DOSKONAŁYM. ODTWARZANA WIELOKROTNIE LECZ SPADEK JAKOŚCI DŹWIĘKU JEST NIEWYCZUWALNY, MOGĄ POJAWIAĆ SIĘ WIZUALNE "PAPIERÓWKI" LUB NIEWIELKIE WŁOSKOWATE RYSKI, BEZ WIĘKSZEGO WPŁYWU NA ODSŁUCH.

OKŁADKA: EX, (EXCELLENT)

DOSKONAŁA. BEZ WIĘKSZYCH ŚLADÓW UŻYTKOWANIA. MINIMALNE OTARCIA, ZAGIĘCIA NAROŻNIKÓW. MOŻE POJAWIĆ SIĘ NALEPKA, CENA LUB PODPIS. JEST TO ZAWSZE DODATKOWO ZAZNACZONE.

Zdjęcia real. Płytę mogę sprzedać, ale nie taniej niż 330.00 zł

Phil Collins w zarysie

Phil Collins urodził się 30 stycznia 1951 roku w Londynie.  Zestaw perkusyjny otrzymał na Gwiazdkę, gdy miał pięć lat. Od tej chwili  ćwiczył nieustannie, grając ze słuchu do piosenek słyszanych w radiu i telewizji. Zapisu nutowego nigdy się porządnie nie nauczył. Równolegle rozwijał zdolności aktorskie. Gdy miał 13 lat pojawił się jako statysta  w telewizyjnej relacji z występu Beatlesów w filmie  "A Hard Day's Night".

Scena została sfilmowana w Teatrze La Scala w dniu 31 marca 1964 roku

 

Od 1970 r. był już  był perkusistą legendarnej grupy Genesis - jednego z najsłynniejszych, jak się po latach okazuje zespołów  w historii muzyki.

W 1975 roku, po odejściu wokalisty Petera Gabriela, Collins staje się wokalistą  grupy określając jej nowy styl  - został wybrany spośród ponad 400 kandydatów. Wtedy też Genesis wydaje  swoje najbardziej znane, złote albumy - "...And Then There Were Three..." (1978) i "Duke" (1980). W latach 80 tych  rozpoczyna się jednak równolegle z sukcesami zespołu Genesis  kariera  Collinsa jako artysty solowego W 1981 roku Phil wydaje płytę "Face Value"...

Płyta okazuje  się większym sukcesem niż którykolwiek krążek Genesis. Wtedy też artysta daje się poznać jako autor bezpretensjonalnych utworów o charakterystycznie rozbudowanym brzmieniu instrumentów perkusyjnych.

Lata 1984 - 1992 opisywane są często w biografiach Phila jako okres supergwiazdorski. Artysta osiągnął w ciągu tych ośmiu lat niebywałą popularność jako solista, muzyk Genesis, aktor oraz kompozytor . Z tego okresu pochodzi mnóstwo nieśmiertelnych przebojów Phila. W 1996 roku Phil pożegnał się z Genesis, by skupić się całkowicie na karierze solowej. 

W 2002 rok nagrał ostatni, jak na razie, album studyjny z autorskim materiałem. W 2010 roku Collins wydał zestaw coverów pod nazwą "Going Back". Płyta nie odniosła jednak sukcesu. "Nie jestem pracoholikiem. Pracowałem dużo dlatego, że nie wierzyłem, iż mam tyle szczęścia i mogę robić to, o czym zawsze marzyłem. Byłem wszędzie i pewnie dlatego wkurzałem niektórych ludzi. Aż doszedłem do momentu, w którym zdałem sobie sprawę, że muszę się w końcu zatrzymać, że nie muszę na wszystko odpowiadać. Że mam dzieci, o które muszę dbać. Chcę je zabierać na mecze, zawozić i odbierać je ze szkoły. Lubię robić te normalne i dla większości nudne rzeczy, bo przez tak wiele lat nie miałem okazji ich robić" - zapewnia Phil

Phil Collins Jako solowy artysta sprzedał na całym świecie ponad 100 mln płyt i o 50 mln więcej z Genesis. Na koncie ma siedem nagród Grammy, Oscara, dwa Złote Globy. Znakomity wokalista, perkusista, kompozytor, świetnie czujący się w świecie ambitnego popu, rocka, rocka progresywnego, jazzu i muzyki filmowej, zawsze optymistycznie nastawiony do życia, skromny, inteligentny, twórczy i skory do żartów, kultywuje w swoim domu w Szwajcarii swoje pasje - takim go pewnie już zapamiętam...

Dyskografia :

Face Value  1981

Hello, I Must Be Going!   1982

No Jacket Required  1985

12"ers Remix album

...But Seriously  1989

Serious Hits... Live! 1990

Both Sides 1993

Dance into the Light 1996

...Hits  1998

Testify 2002

The Platinum Collection

Love Songs: A Compilation... Old and New  2004

Going Back  2010

DEREK AND THE DOMINOS Layla and Other Assorted Love Songs

Japońskie wydanie dwupłytowego albumu. Nr. Kat. MWX 9956/7 Polydor Records rok 1970

Bluesowo-rockowy album zespołu Derek and the Dominos, uważany za jeden z największych albumów rock and rollowych wszechczasów, oraz jeden z najpopularniejszych albumów w karierze Erica Claptona.

Zespół, który nagrał album Layla and Other Assorted Love Songs powstał z frustracji Claptona spowodowanej rozgłosem, który uzyskały jego poprzednie zespoły – Cream oraz Blind Faith. Czego tknął się Eric natychmiast stawało się komercyjnym sukcesem. Chciał od tego uciec i po prostu grać swoja muzykę bez blichtru i sławy. Do pracy w nagrywaniu albumu Eric zaprosił Duane’a Allmana, którego podziwiał m.in. z albumów Arethy Franklin. Natomiast Duane miał do Erica wielki szacunek. Współpraca obu gitarzystów stała się możliwa dzięki Tomowi Dowdowi, który był producentem ich obu. Choć początkowo Duane miał zagrać w zaledwie kilku utworach, w końcu zagrał w prawie wszystkich, co Bobby Whitlock skwitował: „Pomógł wydobyć to, co najlepsze w nas wszystkich”. Większość z utworów na albumie została napisana przez Claptona i Whitlocka, jednak pojawiło się również kilka klasyków, w tym standardy bluesowe "Nobody Knows You When You're Down and Out", "It's Too Late", "Have You Ever Loved a Woman", oraz "Key to the Highway".

Utwory:

Strona pierwsza

    "I Looked Away" (Eric Clapton, Bobby Whitlock) – 3:05

    "Bell Bottom Blues" (Clapton) – 5:02

    "Keep on Growing" (Clapton, Whitlock) – 6:21

    "Nobody Knows You When You're Down and Out" (Jimmie Cox) – 4:57

Strona druga

    "I Am Yours" (Clapton, Nezami) – 3:34

    "Anyday" (Clapton, Whitlock) – 6:35

    "Key to the Highway" (Charles Segar, Willie Broonzy) – 9:40

Strona trzecia

    "Tell the Truth" (Clapton, Whitlock) – 6:39

    "Why Does Love Got to Be So Sad?" (Clapton, Whitlock) – 4:41

    "Have You Ever Loved a Woman" (Billy Myles) – 6:52

Strona czwarta

    "Little Wing" (Jimi Hendrix) – 5:33

    "It's Too Late" (Chuck Willis) – 3:47

    "Layla" (Clapton, Jim Gordon) – 7:04

    "Thorn Tree in the Garden" (Whitlock) – 2:53

Muzycy:

Eric Clapton – gitary prowadzące i rytmiczne, główny wokal

Bobby Whitlock – organy, fortepian, wokal, gitara akustyczna

Jim Gordon – perkusja, instrumenty perkusyjne, fortepian

Carl Radle – gitara basowa, instrumenty perkusyjne

Duane Allman – gitara slide i gitara prowadząca (utwory 4 - 14)

Osobiste wrażenia z przesłuchania płyty:

Blues w rockowej postaci. Płyta całego zespołu, ale oczywiście najbardziej słychać Erica Claptona. To jest ten blues którego grają młode chłopaki po garażach. Obie płyty brzmią jak nagrane podczas udanego jam sesion. Spotkało się paru facetów i bez nacisku i konkretnego planu zaczęli grać, tak to brzmi, niezwykle naturalnie. „Layla” oczywiście wyróżnia się wybitnie, ale wyróżniałaby się chyba na tle każdego materiału bo to jeden z kawałków kultowych muzyki rockowej. Nie słychać na płycie żadnych kompromisów i ani jednej nuty komercji, to muzyka od serca grana dla samych siebie. Blues ma to do siebie, że jest kolebką  muzyki wszelakiej i zwyczajnie nie da się nie kochać bluesa. Słychać w nim wszystko co kiedyś grali, dziś grają i to co będą grali za dwadzieścia lat. Blues to kościec muzyki a album Layla and Other Assorted Love Songs to esencja bluesa, oczywiście w rockowym sosie. Brzmienie nieco z myszką, słychać, że to lata siedemdziesiąte, ale to tylko podkreśla wartość zawartości płyty. Słuchając jej czułem dotyk historii rocka, tu się rodził rock i ja teraz cofając się w czasie i puszczając winyla byłem przez chwilę przy tym porodzie.  Przeżyłem przy winylach kolejne niezapomniane chwile, muzyczna uczta. Nie wiem jak muzykom udało się tu zmieścić tyle swobody a zarazem dyscypliny. Pisząc te słowa słucham albumu czwarty raz !!! Żadnego winyla nie słuchałem tyle razy i tej już tez nie będę więcej wałkował bo inne czekają w kolejce. Boję się tylko, że słuchając płyt innych wykonawców w ich kawałkach mogę usłyszeć Claptona z „Layla and Other Assorted Love Songs”.  Stan płyt bardzo dobry, bardzo cichutkie trzaski i pyknięcia dające do zrozumienia, że to winyl. Powiem Wam, że przy tych płytach pierwszy raz mam wrażenie, że słuchając ich z CD coś bym sprofanował. Ta muzyka z pyknięciami winyla tworzy jedną całość. Nie sądzę, bym chciał jej kiedykolwiek słuchać z cyfrowego nagrania. Trudno opisać symbiozę tej muzy z winylem, myślę że zrozumie to każdy kto wysłucha tych płyt na tym nośniku. Ogólnie wszystko słychać nieco przytłumione, jak grane w piwnicy. Nie wiem czy to kiepska jakość tłoczenia, czy zamierzony efekt. Mi to pasuje do tej muzyki. Szczerze polecam tą wycieczkę na porodówkę rocka.

PŁYTA:  EX, (EXCELLENT)

W STANIE DOSKONAŁYM. ODTWARZANA WIELOKROTNIE LECZ SPADEK JAKOŚCI DŹWIĘKU JEST NIEWYCZUWALNY, MOGĄ POJAWIAĆ SIĘ WIZUALNE "PAPIERÓWKI" LUB NIEWIELKIE WŁOSKOWATE RYSKI, BEZ WIĘKSZEGO WPŁYWU NA ODSŁUCH.

OKŁADKA: EX, (EXCELLENT)

OKŁADKA DOSKONAŁA. BEZ WIĘKSZYCH ŚLADÓW UŻYTKOWANIA. MINIMALNE OTARCIA, ZAGIĘCIA NAROŻNIKÓW. MOŻE POJAWIĆ SIĘ NALEPKA, CENA LUB PODPIS. JEST TO ZAWSZE DODATKOWO ZAZNACZONE.

Zdjęcia real. Płytę mogę sprzedać, ale nie taniej niż 199.00 zł

Deep Purple w zarysie

Mówiąc o Deep Purple nie można nie wspomnieć o wcześniejszej formacji Roundabout założonej w 1968 roku w Hertfordshire (Wielka Brytania). 

Grupa w składzie: Jon Lord, Ritchie Blackmore, Nick Simpler, Ian Paice, Rod Ewans. Tak zaczyna się według niektórych krytyków muzycznych historia nie tylko Deep Purple, ale także hard rocka i hevy metalu. Sami członkowie grupy mówią,  że ich muzyki nie da się jednoznacznie określić, sklasyfikować.

20 kwietnia 1968 roku zespół pod nowa nazwą Deep Purple organizuje pierwszy koncert. Pierwsze dwa albumy z 1970 roku mimo sukcesu komercyjnego w USA zostały niemal niezauważone w Wielkiej Brytanii. Wcześniej  zmienia się skład, do grupy dołącza Ian Gilan (za Roda Evansa) i Roger Glover (za Nicka Simpera).

To właśnie płyta Deep Purple in Rock z 1970 roku stała się początkiem hevymetalu.

Na lata 1970-73 przypada największa popularność zespołu powstaje między innymi płyta Machine Head, która jest uznawana za największy sukces grupy. Szalone tempo pracy, liczne koncerty nie wpływają na dobra atmosferę wewnątrz grupy, zespól rozpada się w 1976 roku.

  

Po próbie reaktywacji formacja nagrywa dwie płyty studyjne (Perfekt Strangers, The House of Blue Light). Po wielokrotnych zmianach w składzie Deep Purple cieszy się nie słabnącą popularnością. W 2002 roku odchodzi  z zespołu Jon Lord. Jak do tej pory Deep Purple to ponad 100 mln sprzedanych płyt na całym świecie, w Księdze Rekordów Guinessa zespół odnotowany był jako najgłośniejszy na świecie.

Dyskografia:

    1968 - Shades of Deep Purple

    1968 - The Book of Taliesyn

    1969 - Deep Purple

    1970 - Deep Purple in Rock

    1971 - Fireball

    1972 - Machine Head

    1973 - Who Do We Think We Are

    1974 - Burn

    1974 - Stormbringer

    1975 - Come Taste the Band

    1984 - Perfect Strangers

    1987 - The House of Blue Light

    1990 - Slaves & Masters

    1993 - The Battle Rages On...

    1996 - Purpendicular

    1998 - Abandon

    2003 - Bananas

    2005 - Rapture of the Deep

 Tekst: Tomasz Leszczyński