GENESIS Genesis

Japońskie wydanie 25PP-110 2.500 Nippon Phonogram rok 1983.

Chłopcy z  Genesis podążają ścieżką komercyjnych sukcesów. Numer 1 w ojczyźnie i ponad 4 mln. sprzedanych płyt na świecie. Gdyby jeszcze zmienili nazwę byłoby idealnie. Bo dla fana „starego” Genesis to trudny orzech do zgryzienia. Z progresywnego rocka którego Genesis był ikoną w latach 70 tych nie pozostało nic (no może klawiszowe zagrywki Banksa w „Second Home By The Sea”).  Chłopcy postanowili grać przebojową muzykę i wyszło im to znakomicie

Płyta „Genesis” raczej nie jest dla wielbicieli wczesnego Genesis , ale wszystkim lubiących lata 80 te spodoba się na pewno. Płyta jest pełna hitów . Od otwieracza „Mama” poprzez „That’s All”, „Home By The Sea” aż do „Just A Job To Do”  - świetnie się słucha tych kawałków. W połowie lat 80 tych chłopcy z Genesis byli jedną z najjaśniej świecących gwiazd muzyki pop. Ale to był pop na najwyższym poziomie.

UTWORY:

"Mama" (lyrics: Phil Collins) – 6:46

"That's All" (lyrics: Phil Collins) – 4:23

"Home by the Sea" (lyrics: Tony Banks) – 5:07

"Second Home by the Sea" (lyrics: Tony Banks) – 6:21

"Illegal Alien" (lyrics: Phil Collins) – 5:14

"Taking It All Too Hard" (lyrics: Mike Rutherford) – 3:56

"Just a Job to Do" (lyrics: Mike Rutherford) – 4:45

"Silver Rainbow" (lyrics: Tony Banks) – 4:28

"It's Gonna Get Better" (lyrics: Phil Collins) – 4:59

TWÓRCY:

Tony Banks - instrumenty klawiszowe, dalszy wokal

Phil Collins - śpiew, perkusja, instrumenty perkusyjne

Mike Rutherford - gitara basowa, gitara, dalszy wokal

Osobiste wrażenia z przesłuchania płyty:

Często się mówi o starym Genesis  z Peterem Gabrielem na wokalu. Nie będę się wypowiadał w tej kwestii, bo jeszcze nie słyszałem żadnej płyty wczesnego Genesis. Podobno był dużo ambitniejszy od późniejszej twórczości ze śpiewaniem Phila Collinsa. Nie mam porównania, ale wara wszystkim krytykom od późnego Genesis. Owszem jest to muzyka zmierzająca w stronę popu, ale popu na najwyższym poziomie. Nie uważam popu za coś wstydliwego, wręcz przeciwnie w latach 80-tych pop był dla mnie jak powietrze. Lubię pop w takim wykonaniu jak Genesis, mocne brzmienie, fantastyczny wokal, melodyczność, to mają być wady? Z wszystkich dokonań zespołu jakie słyszałem, płyta  „Genesis” to dla mnie zdecydowanie numer jeden. A „Mama” albo „Home By The Sea” to kawałki kultowe. Sekcja rytmiczna z basistą i perkusją brzmi niezwykle dynamicznie a stopa wbija mnie w fotel. Znam tą muzykę z przeszłości, czuję ją i rozumiem.  To muzyka dla mnie. Postaram się znaleźć stare dokonania Genesis na jakiejś płycie, ale jeśli będzie to przypominać „YES” to raczej w euforię nie wpadnę. Dla mnie Genesis to kapela z Collinsem przy mikrofonie. Stan techniczny płyty i okładki doskonały, trochę smażenia na rozpędówkach i w przerwach między utworami ale to standard na wieloletnich winylach i właściwie bez znaczenia dla odsłuchu. Jednak obniżę przez to nieco ocenę techniczną nośnika.

PŁYTA: EX, (EXCELLENT) z plusem

W STANIE DOSKONAŁYM. ODTWARZANA WIELOKROTNIE LECZ SPADEK JAKOŚCI DŹWIĘKU JEST NIEWYCZUWALNY, MOGĄ POJAWIAĆ SIĘ WIZUALNE "PAPIERÓWKI" LUB NIEWIELKIE WŁOSKOWATE RYSKI, BEZ WIĘKSZEGO WPŁYWU NA ODSŁUCH.

OKŁADKA: NM, (NEAR MINT)

W STANIE BLISKIM IDEAŁOWI, WYJĘTA Z FOLI LECZ BEZ WIĘKSZYCH ŚLADÓW UŻYTKOWANIA. MOGĄ POJAWIĆ SIĘ MINIMALNE OTARCIA LUB ZAGIĘCIA NAROŻNIKÓW DO 5mm.

Zdjęcia real. Płytę mogę sprzedać, ale nie taniej niż 217.00 zł

KATE BUSH The Kick Inside

Japońskie wydanie EMS-63026 EMI Records rok 1978.

Debiutancki album 19-stoletniej Kate Bush. Producentem płyty był – uwaga – David Gilmour, który odkrył jej talent.

Hit "Wuthering Heights" – dotarł do pierwszego miejsca UK Singles Chart.

Większość utworów skomponowała Kate Bush, gdy miała jeszcze 13 lat! W wersji tekstowej bardzo wyraźnie słychać inspiracje literackie. Mała Kate musiała przeczytać sporo powieści historycznych.

UTWORY:

"Moving"

"Saxophone Song"

"Strange Phenomena"

"Kite"

"The Man with the Child in His Eyes"

"Wuthering Heights"

"James and the Cold Gun"

"Feel It"

"Oh to Be in Love"

"L'Amour Looks Something Like You"

 "Them Heavy People"

"Room for the Life"

 "The Kick Inside"

TWÓRCY:

Kate Bush: fortepian, kompozytor, keyboard, wokal, wokal wspierający

Ian Bairnson: gitara, wokal, wokal wspierający

Paddy Bush: harmonijka ustna, mandolina, wokal

Barry DeSouza: bębny

Stuart Elliot: bębny

David Katz: skrzypce

Paul Keogh: gitara, gitara elektryczna

Bruce Lynch: gitara basowa

Duncan Mackay: organy, syntezator, keyboard, fortepian elektryczny, clavinet

Alan Parker: gitara

David Paton: gitara basowa, wokal wspierający

Morris Pert: perkusja

Andrew Powell: syntezator, keyboard, fortepian elektryczny

Alan Skidmore: saksofon

Osobiste wrażenia z przesłuchania płyty:

Podobno Kate Bush odkrył członek Pink Floyd David Gilmour i to wyjaśnia, dlaczego jej muzyka podoba się również mi. Świetny debiut Kate, niepowtarzalne piosenki, ciekawe napisane i wykonane w niepowtarzalny sposób. Wokal Kate jest rozpoznawalny na mile, bardzo ciekawe brzmienie. Wydawać by się mogło, że takie piskliwe śpiewanie może słuchacza doprowadzić do szału, okazuje się, że nie. Jakimś dziwnym trafem brzmi to wszystko naturalnie i dziwne byłoby zaśpiewane „normalnym” głosem. Jestem zdeklarowanym fanem Kate Bush. To już druga jej płyta w mojej kolekcji i obydwie są świetne. Stworzyć niepowtarzalny nastrój potrafią tylko wielcy artyści i Kate Bush do nich należy. Nie tylko śpiewa ale i gra, ale i komponuje, ale i pisze teksty. Człowiek orkiestra. Polecam tą płytę na długie jesienne wieczory, bardzo urokliwa i nostalgiczna. Ocena 10 na 10. Stan płyty bardzo dobry nie ma się do czego przyczepić, okładka również w stanie doskonałym.

PŁYTA: NM, (NEAR MINT)

BLISKA IDEAŁOWI, BYŁA ODTWARZANA, ALE Z NAJWIĘKSZĄ DBAŁOŚCIĄ. MOŻE SIĘ POJAWIĆ ODCISK PALCA LUB "PAPIERÓWKA" BEZ WPŁYWU NA ODTWARZANIE.

OKŁADKA: NM, (NEAR MINT)

W STANIE BLISKIM IDEAŁOWI, WYJĘTA Z FOLI LECZ BEZ WIĘKSZYCH ŚLADÓW UŻYTKOWANIA. MOGĄ POJAWIĆ SIĘ MINIMALNE OTARCIA LUB ZAGIĘCIA NAROŻNIKÓW DO 5mm.

Zdjęcia real. Płytę mogę sprzedać, ale nie taniej niż 149.00 zł

FLEETWOOD MAC Rumours

Japońskie wydanie P-10233W Warner Bros Records Inc.rok 1977.

Dwunasty album studyjny zespołu Fleetwood Mac z 1977 roku i jeden z najlepszych w historii zespołu. Jest to drugi album nagrany w tym składzie, po Fleetwood Mac

Rumours jest jednym z najlepiej sprzedających się albumów rockowych, od dnia premiery do 2007 roku sprzedano ponad 30 milionów kopii na całym świecie.

Magazyn Rolling Stone uplasował album jako 25. na liście 500 albumów wszechczasów.

TWÓRCY:

Stevie Nicks – wokal

Lindsey Buckingham – gitara, wokal

John McVie – gitara basowa

Christine McVie – instrumenty klawiszowe, wokal

Mick Fleetwood – perkusja

UTWORY:

A

"Second Hand News" – 2:43

"Dreams" – 4:14

"Never Going Back Again" – 2:14

"Don't Stop" – 3:11

"Go Your Own Way" – 3:38

"Songbird" – 3:20

B

"The Chain" – 4:28

"You Make Loving Fun" – 3:31

"I Don't Want to Know" – 3:11

"Oh Daddy" – 3:54

"Gold Dust Woman" – 4:51

Osobiste wrażenia z przesłuchania płyty:

Jak napisałem na wstępie, płyta odniosła spory sukces komercyjny, ale pojęcia nie mam dlaczego aż tak wielki. Na płycie są piosenki. Dziwnie to zabrzmiało? Na wielu płytach są „utwory” albo „kompozycje” słowo „piosenki” jest za zwykłym słowem dla wielu płyt. Dla płyty Fleetwood Mac określenie „piosenki” jest w sam raz. Nie jest to Boże broń obraźliwe określenie, zwykłe piosenki też są potrzebne, wielokrotnie chce się posłuchać czegoś nad czym nie trzeba myśleć. Znalazłem na tej płycie elementy country i instrumentarium typowe dla tego gatunku. Nie jest to jednak muzyka Country, tylko piosenki z elementami tego gatunku. Trochę umpapa, umpapa. Muzyka do potupania nogą. Jest też świetna ballada „OH DADDY”, która bardzo mi się podoba, również "SONGBIRG" jest godny zauważenia. Ogólnie jednak nie jest to płyta szczególnie odkrywcza, trochę profesjonalnie zagranych i zaśpiewanych piosenek. Jest w niej jeden dziwny element, mianowicie mimo pozornej banalności chce się do niej wracać. Przesłuchałem ją kila razy w ciągu ostatnich dwóch tygodni, nie wiem sam dlaczego. Jest jakoś niewytłumaczalnie zaczarowana i pociągająca. Coś jak najzwyklejszy chleb, bez którego nie możemy się obyć. Stan płyty świetny, okładka również ok.

PŁYTA: NM, (NEAR MINT)

BLISKA IDEAŁOWI, BYŁA ODTWARZANA, ALE Z NAJWIĘKSZĄ DBAŁOŚCIĄ. MOŻE SIĘ POJAWIĆ ODCISK PALCA LUB "PAPIERÓWKA" BEZ WPŁYWU NA ODTWARZANIE.

OKŁADKA: EX, (EXCELLENT) z plusem

DOSKONAŁA. BEZ WIĘKSZYCH ŚLADÓW UŻYTKOWANIA. MINIMALNE OTARCIA, ZAGIĘCIA NAROŻNIKÓW. MOŻE POJAWIĆ SIĘ NALEPKA, CENA LUB PODPIS. JEST TO ZAWSZE DODATKOWO ZAZNACZONE

Zdjęcia real. Płytę mogę sprzedać, ale nie taniej niż 121.00 zł

Dire Straits w zarysie

W 1977 roku z inicjatywy Marca Knopflera powstaje brytyjski zespół Dire Straits.

W przedsięwzięciu tym uczestniczą także: David Knopfler, John Illsley i Pick Winters (to jemu zawdzięczamy nazwę grupy). Miała być to odpowiedź na wszechobecną punkowa muzykę w Wielkiej Brytanii.

Latem 1977 r. zespół nagrywa demo  „Sultans of Swing” owocem czego jest wydanie pierwszej płyty „ Dire Straits” w 1978 roku

W czasie promocji płyty po Wielkiej Brytanii Dire Straits supportuje na koncertach dla Talking Heads. 

W 1979 r. wydają album „Communique”, a w 1980 „Making Movies” (po wydani tej płyty odchodzi David Knopfler, zastępuje go Hal Lindes). W 1982 r. wychodzi  płyta „Love Owver Gold” i jednocześnie opuszcza zespół Pick Withers, na jego miejsce przychodzi Terry Wiliams.

Podwójny album  „Alchemy” powstaje w 1984 roku. Do zespołu dołączają Allan Clark i Guy Fletcher. Płyta „Brothers in Arms” z 1985 roku, to szczyt popularności nie tylko w Wielkiej Brytanii ale i USA. To największy sukces komercyjny, aż 9 milionów sprzedanych płyt.

Po tym wielkim sukcesie następuje przerwa w działalności Dire Straits. Mark Knopfler zajął się produkcja płyt, tworzy muzykę filmową, grał między innymi w trasie koncertowej z Erickiem Claptonem.

Dopiero w 1991 r. zespół nagrywa płytę studyjną „On Every Street” (platynowa płyta w USA). W latach 1993-95 grupa nagrywa studyjne albumy: „On The Night” i „Live at The BBC”. Formacja Dire Straits kończy działalność w 1995 roku. Mark Knopfler zaczyna karierę solisty.

Tekst: Tomasz Leszczyński