CAMEL Breathless

Japońskie wydanie K19P-9054 Gama Records Decca Rok 1978

Szósty studyjny album angielskiego progresywnego rocka zespołu Camel.  Ostatni z klawiszowcem Peterem Bardensem , który opuścił grupę przed trasą do albumu.

Album koncentruje się na krótsze, radio przyjazne piosenek, ponieważ grupa starała się zdobyć antenę.

Jednak grupa zachowała swoje wpływy jazzu i progresywnego brzmienia. Wybitnymi tego przykładami są " The Sleepe " i " Echoes ", które brzmią podobnie do muzyki znajdującej się na ich wczesnych albumach.

Lista utworów:

- "Breathless" (Latimer, Bardens, Ward) - 4:19

- "Echoes" (Latimer, Bardens, Ward) - 7:18

- "Wing and a Prayer" - (Latimer, Bardens) - 4:45

- "Down on the Farm" - (Sinclair) - 4:24

- "Starlight Ride" - (Latimer, Bardens) - 3:25

- "Summer Lightning" - (Latimer, Sinclair) - 6:09

- "You Make Me Smile" - (Latimer, Bardens) - 4:17

- "The Sleeper" (Latimer, Bardens, Ward, Collins) - 7:06

- "Rainbow's End" - (Latimer, Bardens) - 3:00

Muzycy:

- Andrew Latimer: gitara, instrumenty klawiszowe, śpiew

- Peter Bardens: instrumenty klawiszowe, śpiew

- Mel Collins: flet, saksofon

- Richard Sinclair: gitara basowa, śpiew

- Andy Ward: instrumenty perkusyjne

Osobiste wrażenia z przesłuchania płyty:

Już kiedyś pisałem, że w czasach świetności Camela minąłem się z ich muzyką. Niejako odkryłem ta grupę odkąd zacząłem zbierać winyle. Ma już bodajże trzy ich płyty i zdanie wyrobione. Nazywanie ich muzyki rockiem progresywnym to moim zdaniem mała przesada, no można na pierwszych nagraniach ale zespół wyraźnie zmierzał w stronę brzmienia pop-like. Nie jest to wada, nie wszyscy powinni cisnąć się w jednym nurcie. Camel jest charakterystyczny przez wyraźne wtręty jazzowe. Dużo tu improwizacji na pojedynczych instrumentach i słychać wyraźne jazzowe brzmienie. Głównie przez to ich muzyka jest ciekawa. Maja tez talent do melodyjności kawałków, da się je pogwizdywać i potrafią się przyczepić do ucha na cały dzień. Breathless odbieram, jako najbardziej wygładzony krążek z tych, które posiadam ale mimo wszystko uważam go za najlepszy z nich. Być może robię się sentymentalny ale bardzo lubię słuchać ich mruczand. Właśnie słowo mruczando to jest właściwe określenie, przyznacie, że od rocka progresywnego do mruczanda droga daleka, ale nie w przypadku Camela, u nich to się jakimś cudem razem mieści w jednym kawałku. Po doprawieniu Jazzem robi się z tego niezła uczta muzyczna. Polecam Camela a zwłaszcza ten krążek na spokojny wieczór we dwoje czy w samotności. Sprawdzi się w obu przypadkach ;)

STAN TECHNICZNY:

PŁYTA: NM, (Near Mint) – Stan płyta bardzo dobry, odsłuch idealny.

OKŁADKA: NM, (Near Mint) – Stan okładki bardzo dobry. Całość jak spod igły.

GENESIS …and then there were three…

Japońskie wydanie RJ-7348 Charisma Rok 1978

 Tytuł albumu (...i zostało ich trzech) nawiązywał to sytuacji w zespole, w którym po odejściu gitarzysty Steve'a Hacketta pozostała już tylko trójka muzyków.

 Płytę cechował wielki zwrot w stronę soft rocka. Z tego powodu grupa straciła część bardziej tradycyjnie nastawionych fanów rocka progresywnego, zyskała jednak nową publiczność, głównie za sprawą singla Follow You, Follow Me, który dotarł do 7. pozycji na brytyjskiej liście przebojów, stając się pierwszym wielkim hitem zespołu i otwierając nowy, komercyjny rozdział jego kariery.

TWÓRCY:

Tony Banks – instrumenty klawiszowe

Phil Collins – śpiew, perkusja, instrumenty perkusyjne

Mike Rutherford – gitara basowa, gitara

UTWORY:

“Down And Out" (Banks, Collins, Rutherford) – 5:25

"Undertow" (Banks) – 4:47

"Ballad Of Big" (Banks, Collins, Rutherford) – 4:47

"Snowbound" (Rutherford) – 4:30

"Burning Rope" (Banks) – 7:07

"Deep In The Motherlode" (Rutherford) – 5:14

"Many Too Many" (Banks) – 3:30

"Scenes From A Night's Dream" (Banks, Collins) – 3:30

"Say It's Alright Joe" (Rutherford) – 4:18

"The Lady Lies" (Banks) – 6:05

"Follow You, Follow Me" (Banks, Collins, Rutherford) – 3:59

Osobiste wrażenia z przesłuchania płyty:

Genesis to supergrupa, o której napisano już całe tomy informacji. Moje wrażenia z płyty? Świetna jak inne tych wykonawców. Co ciekawe najbardziej na tym właśnie krążku słyszę Marillion, a raczej powinienem powiedzieć odwrotnie. W Muzyce Marillion słyszę najwięcej z tej właśnie płyty Genesis. Sprawdźcie sami pod tym kątem. Co jeszcze słyszę? Otóż wyraźnie przebijają melancholijne zapędy Collinsa, rock progresywny w odwrocie. Genesis będący ikoną rocka progresywnego poszedł w stronę komercji. Czy to źle? Zdania są podzielone, moi zdaniem każdy zespół się rozwija lub zwija, w każdym razie zmienia się, ewoluuje. Trudno wymagać by ciągle grali to samo bo to żaden rozwój. Czy takie „zballadyzowanie” muzyki podobało się ludziom? Wielu fanów odeszło, ale doszło wielokrotnie więcej. O popularności tej twarzy Genesis świadczą listy przebojów. Collins z zespołem i potem już bez bił na listach wszelkie rekordy popularności. Czyli podobało się. Mój gust niestety jest pospolity ;) Dlatego i mi podoba się ten miękki Genesis, chociaż i ten wcześniejszy również. To dwie epoki i obie do mnie przemawiają. Nie podejmę się porównania wczesnego Genesis do późnego bo to pytanie typu kogo kochasz bardziej mamusię czy tatusia. Na pewno płyta jest ciekawa przez to że jest świadectwem przełomu myśli muzycznej w zespole. Szczerze mówiąc uważam, że Genesis co by nie nagrali to będzie świetne. Tako to jest z wielkimi artystami.

 STAN TECHNICZNY:

PŁYTA: NM, (Near Mint) – Stan płyta bardzo dobry, odsłuch idealny. Nic nie trzeszczy, nic nie pyka w sposób przeszkadzający w odbiorze muzyki.

OKŁADKA: NM, (Near Mint) – Stan okładki bardzo dobry. Gruba podwójna solidna okładka.

ELECTRIC LIGHT ORCHESTRA Secret Messages

Japońskie wydanie 25AP 2640 CBS/Sony  Jet Records Rok 1983

Jedenasty album brytyjskiej grupy muzycznej Electric Light Orchestra.

Ciekawostka: W albumie jest wiele ukrytych wiadomości, co było odpowiedzią na zarzuty o ukrytych, satanistycznych przekazach w poprzednich płytach grupy. Poszukajcie sami.

TWÓRCY:

Jeff Lynne – śpiew, gitara, syntezator, fortepian, perkusja

Bev Bevan – instrumenty perkusyjne

Richard Tandy – syntezatory, fortepian, fortepian elektryczny, harmonijka ustna

Kelly Groucutt – gitara basowa, śpiew

Mik Kaminski – skrzypce

Dave Morgan – śpiew

LISTA UTWORÓW:

"Secret Messages" – 4:44

"Loser Gone Wild" – 5:27

"Bluebird" – 4:13

"Take Me On and On" – 4:57

"Four Little Diamonds" – 4:05

"Stranger" – 4:27

"Danger Ahead" – 3:52

"Letter from Spain" – 2:51

"Train of Gold" – 4:20

"Rock'n'Roll Is King" – 3:49

Osobiste wrażenia z przesłuchania płyty:

Jedna z dwóch moim zdaniem najlepszych płyt zespołu. Typowe dla ELO przebogate brzmienie. Rock symfoniczny. O ile pamiętam, tak to nazywał Marek Niedźwiedzki na trójkowej liście, gdy leciały kawałki z tego krążka. Oczywiście ELO to Jeff Lynne, bez niego nie było by zespołu i sukcesów. Wybitny talent . Kompozytor, multiinstrumentalista i aranżer. Czym dłużej słucham tych kawałków, tym bardziej chcę kupić ich kolejną płytę. Osobiście oprócz melodyjności kompozycji, najbardziej przyciąga mnie do ELO brzmienie. Bardzo bogata zbieranina dźwięków. Przestrzeń do słuchania jest wypełniona do maksimum, nie ma gdzie wcisnąć żadnego dodatkowego dźwięku. Wielokrotnie zastanawiałem się, jak zespołowi udaje się odtworzyć to na koncertach, jeśli się udaje. ELO jest w gronie kapel, które lubię, no… może nie od początku, pierwsze płyty trącą dla mnie myszką. Ale rozkręcili się i zawsze chętnie posłucham ich piosenek z okolic roku 1980. „Secret Messages” i  „Time” usiane są fantastycznymi hitami. Jazda obowiązkowa dla każdego kto lubi słuchać muzyki.

STAN TECHNICZNY:

PŁYTA: NM, (Near Mint) – Stan płyty bardzo dobry, lekkie trzaski tylko na rozpędówkach.

OKŁADKA: NM, (Near Mint) – Stan okładki bardzo dobry, ktoś zdecydowanie dbał o tą płytę.